Μεθαύριο πάμε θέατρο

«Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα»

Κατάγομαι από μια οικογένεια με πολύ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Το γνωρίζουν οι μαθητές μου. Θυμάμαι λοιπόν σαν όνειρο την πρώτη μου θεατρική παράσταση. 7-8 χρονών στο Θέατρο Βεάκη στον Πειραιά παρακολουθήσαμε ένα σοβιετικό μπαλέτο με υπέροχες μουσικές, απίθανες χορογραφίες και αφάνταστα χρώματα. Άργησα μετά από αυτήν την παράσταση να ξαναδώ θέατρο. Στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου άρχισα να βλέπω παραστάσεις με συμμαθητές. Κυρίως βλέπαμε κινηματογράφο, γιατί ήταν φθηνότερος και στην περιοχή μας είχαμε αρκετούς. 

Σήμερα τα θέατρα στην Αθήνα είναι πάρα πολλά, περισσότερες σκηνές θεατρικές έχει η Αθήνα από τη Νέα Υόρκη. Ποιοτικές, μέτριες έως και πανάθλιες ή απολύτως εμπορικές. Ανεβαίνουν και έργα της αρπαχτής, από τηλεοπτικούς ... αστέρες που έχουν επιτυχία σε κάποιο σίριαλ και επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν αυτήν την πρόσκαιρη επιτυχία.
Οι μαθητές μας έχουν άπειρες επιλογές θεατρικών έργων.Μια θεατρική παράσταση συνδυάζει τη ζωντανή παρουσία των ηθοποιών με τη μουσική, τη σκηνογραφία, τη σκηνοθεσία και τη λογοτεχνία, αφού βασίζεται σε κάποιο σενάριο (εξαιρούνται οι επιθεωρήσεις της σειράς που φτιάχνονται πάνω σε ανέκδοτα ρατσιστικά για χοντρούς, κοντούς, μύωπες, μετανάστες κτλ.)
Η επαφή με το θέατρο λόγω όλων αυτών αποτελεί την πιο σπουδαία επαφή με την τέχνη. Κανείς από εμάς δεν δικαιούται να σκεφτεί πως το θέατρο είναι για κάποιους άλλους, ...καλύτερους ή πιο ευαίσθητους. Μη στερείτε από τον εαυτό σας αυτήν την εμπειρία.